نماز علاوه بر اجر اخروی و دنیوی از نظر روحی ، مادی اجتماعی فوائد بی شماری دارد طبیعی است شخص نماز خوان و روزه گیر با شرایطدینی به حکم (( ان الصلوه تنهی عن الفحشاء و المنکر )) هیچگاه کار نا شایست و خیانت و تعدی و تجاوز به حقوق و ناموس دیگری نمی کند. و اندیشه بد بخود راه نمی دهد ،و از طرفی به دستورات دینی عمل کرده و زکات وخمس خود را داده و دستگیری از مستمندان می کند و نیکو
کاری و خدمت و تربیت به نوع را از فرایض وجدانی خود می داند و به حساب اعمال خویش رسیدگی کرده حقوق خدائی و حقوق جامعه ی خود را اداء می نماید .
این اصل بدیهی است هر گاه فرد اصلاح شود اجتماع اصلاح می شود .
شخص بی نماز علاوه بر اینکه حرمت و احترامی پیش خداوند و بنده او ندارد غیبتش جایز و سلام دادن بر او اشکال دارد .